Przejdź do zawartości

Clarence Huebner

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Clarence Huebner
Ilustracja
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1888
Bushton (Kansas)

Data i miejsce śmierci

23 września 1972
Waszyngton

Przebieg służby
Lata służby

1910–1950

Siły zbrojne

 US Army

Stanowiska

dowódca:

gubernator wojskowy amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa:

Późniejsza praca

dyrektor Komisji Obrony Cywilnej stanu Nowy Jork

Odznaczenia
Krzyż Wybitnej Służby - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę - trzykrotnie (Stany Zjednoczone)
Srebrna Gwiazda (Stany Zjednoczone) Legionista Legii Zasługi (USA) Brązowa Gwiazda (Stany Zjednoczone)
Purpurowe Serce - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Mexican Border Service Medal Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Armii Okupacyjnej Niemiec Medal Służby Obrony Narodowej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Komandor Orderu Leopolda (Belgia) Krzyż Wojenny z brązową palmą (Belgia) (1940–1945) Czechosłowacki Wojskowy Order Lwa Białego „Za zwycięstwo” – Gwiazda II Klasy Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Wojenny 1914–1918 z brązową palmą (Francja)
Krzyż Wojenny 1939–1945 z brązową palmą (Francja)
Wielki Oficer Orderu Korony Dębowej (Luksemburg) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Krzyż Zasługi Wojennej (Królestwo Włoch) Order Suworowa II klasy (ZSRR)

Clarence Ralph Huebner (ur. 24 listopada 1888 w Bushton w stanie Kansas, zm. 23 września 1972 w Waszyngtonie) – amerykański generał porucznik, żołnierz obu wojen światowych. Najbardziej znany jako dowódca słynnej 1 Dywizji Piechoty (m.in. podczas desantu na plaży Omaha) oraz V Korpusu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Wychował się na farmie rodziców w Bushton w stanie Kansas. Od 1910 roku służył w 18 Pułku Piechoty, przechodząc od stopnia szeregowca do sierżanta. Zawodowym żołnierzem został w listopadzie 1916 roku.

I wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Podczas I wojny światowej służył na froncie zachodnim, wysłany do Francji ze swoją nową jednostką, 28 Pułkiem Piechoty, który później stała się częścią 1 Dywizji Piechoty (słynna „Wielka Czerwona Jedynka”), wkrótce po przystąpieniu USA do wojny. Dywizja była pierwszą jednostką Amerykańskiego Korpusu Ekspedycyjnego, która została wysłana za granicę Stanów Zjednoczonych w czasie I wojny światowej. W następnym roku brał udział w pierwszym ataku 28 Pułku pod Cantigny przez Soissons, Saint-Mihiel i Meuse-Argonne. Za zasługi na polu walki Wielkiej Wojny otrzymał dwa Krzyży Wybitnej Służby, Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę i Srebrną Gwiazdę. Dowodził 2. batalionem 28 Pułku Piechoty w Cantigny po śmierci swojego dowódcy, a później dowodził pułkiem, będąc jednym z najmłodszych dowódców pułku w Amerykańskich Siłach Ekspedycyjnych.

Pozostając w armii po wojnie, uczęszczał do United States Army Command and General Staff College w Fort Leavenworth w 1924 roku, a na jej wydziale służył od 1929 do 1933 roku.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Wielka Czerwona Jedynka

[edytuj | edytuj kod]

W 1943 roku zastąpił popularnego dowódcę 1 Dywizji Piechoty, gen. Terry'ego Allena, w ramach zmian personalnych opracowanych przez gen. Omara Bradleya. Pomimo tego, ze dywizja odniosła znaczne sukcesy bojowe pod dowództwem Allena w czasie kampanii afrykańskiej i sycylijskiej, Bradley był bardzo krytyczny zarówno wobec Allena, jak i jego adiutanta, Theodore'a Roosevelta Jr., który przedkładał umiejętności bojowe nad musztrę i dyscyplinę. Jak napisał Bradley: „Podczas gdy alianci godnie paradowali przez Tunis, walcząca 1 Dywizja Piechoty Allena świętowała zwycięstwo w Tunezji na swój sposób. W miastach od Tunezji aż do Arzewa dywizja pozostawiła po sobie ślad splądrowanych sklepów z winami i oburzonych burmistrzów. Natomiast w Oranie [...] dywizja wpadła w szał. Problem zaczął się, gdy oddziały SOS (Services of Supply), długo stacjonujące w Oranie, zamknęły swoje kluby i instalacje dla naszych oddziałów bojowych przybywających z frontu. Zirytowana tym wykluczeniem, 1 Dywizja wpadła do miasta, aby „wyzwolić” je po raz drugi”[1]. Mimo to Bradley przyznał, że „żaden dowódca nie przewyższył nieprzewidywalnego Terry'ego Allena w kwestii kierowania żołnierzami na polu walki”[2].

Po objęciu dowództwa Huebner natychmiast zarządził serię ćwiczeń, marszów i szkoleń strzeleckich dla 1 Dywizji Piechoty, również dla weteranów, którzy właśnie zakończyli krwawe walki z siłami niemieckimi na Sycylii. Nie podobało się to starszym żołnierzom, którzy nie próbowali ukrywać swoich sympatii dla generała Allena[3]. Jak powiedział z obrzydzeniem jeden z weteranów Wielkiej Czerwonej Jedynki: „Do jasnej cholery (ang. Hell's bells)! Zabijamy Niemców od miesięcy, a teraz uczą nas strzelać z karabinu? To nie ma sensu”[4].

Wspierany przez Bradleya i Eisenhowera Huebner jednak nie ustępował, a morale dywizji stopniowo się poprawiało. Jako dowódca Wielkiej Czerwonej Jedynki podczas operacji Overlord, kierował lądowaniem 1 Dywizji Piechoty na plaży Omaha 6 czerwca 1944 roku, po którym poprowadził swoją dywizję na Saint-Lô, zdobyte w połowie lipca. Później 1 Dywizja Piechoty pod jego rozkazami odparła niemiecką kontrofensywę pod Mortain i ścigała armię niemiecką przez całą Francję aż do granicy Niemiec, tocząc tam bitwę o Akwizgran i las Hürtgen.

Dowództwo V Korpusu

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 1945 roku Huebner objął dowództwo nad V Korpusem, który pokierował od Renu do Łaby w czasie inwazji na Niemcy, gdzie jego wojska nawiązały pierwszy kontakt z Armią Czerwoną. Dowodził V Korpusem do 11 listopada 1945 roku.

Służba powojenna

[edytuj | edytuj kod]

Po II wojnie światowej służył jako zastępca szefa sztabu armii w Pentagonie od końca 1945 roku do 1946 roku, kiedy to został szefem sztabu United States European Command (EUCOM). Otrzymał ostatni awans do stopnia generała porucznika 28 marca 1947 roku, a także pełnił funkcję zastępcy dowódcy EUCOM od 1947 do 1950 roku. Był ostatnim gubernatorem wojskowym amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech od 15 maja 1949 roku do 1 września 1949 roku.

Odszedł na emeryturę wojskową 30 listopada 1950 roku.

Późniejsze lata

[edytuj | edytuj kod]

1 września 1951 roku został dyrektorem Komisji Obrony Cywilnej stanu Nowy Jork i pełnił tę funkcję do stycznia 1961 roku. Był zdecydowanym zwolennikiem budowy schronów przeciwatomowych; uważał, że ludność Stanów Zjednoczonych zostanie ostatecznie zmuszona do ciągłego życia w podziemnych schronach i „zobaczy słońce tylko podejmując skalkulowane ryzyko”.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Poślubił Florence Barrett w 1921 roku. Po jej śmierci w 1966 roku, ożenił się z Anne Imelde Mathews w 1968 roku. Zmarła w 1974 roku. Wszyscy troje są pochowani razem na Cmentarzu Narodowym w Arlington[5].

W kulturze masowej

[edytuj | edytuj kod]

Jego postać została zagrana przez Charlesa Macaulaya w filmie Wielka Czerwona Jedynka z 1980 roku, w sekwencji otwierającej rozgrywającej się podczas I wojny światowej, a także – w zrekonstruowanej wersji rozszerzonej – w 1944 roku, tuż przed bitwą o las Hürtgen[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Flint Whitlock: The fighting first: the untold story of the Big Red One on D-Day. Boulder, Kolorado: Westview Press, 2004, s. 19–20. ISBN 978-0-8133-4218-4. (ang.).
  2. Robert B. Ellis: See Naples and Die: A Ski Trooper's World War II. Jefferson, NC: McFarland & Co., 1996, s. 228. ISBN 0-7864-0190-7. (ang.).
  3. Gerald Astor: Terrible Terry Allen: combat general of World War II: the life of an American soldier. New York: Presidio Press, 2003. ISBN 978-0-89141-760-6. (ang.).
  4. Don Whitehead, John B. (ed.) Romeiser: Combat Reporter: Don Whitehead's World War II Diary and Memoir. New York: Fordham University Press, 2006, s. 194. ISBN 978-0823226757. (ang.).
  5. Arlington National Cemetery. HUEBNER, CLARENCE R. 11/24/1888 09/23/1972. ANC Explorer. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
  6. Wielka czerwona jedynka (1980). IMDb. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).